e.d'ye mektup...

25 Temmuz 2010 Pazar




Üniversite hayatının ilk günlerine gidiyoruz birlikte.


Bütün asosyalliğime rağmen hemen birkaç arkadaş edinmişim nasıl olmuşsa. Daha doğrusu o sıralar hislerim şöyle:


Arkadaş No.1: Kayıtta tanıştığım sevimli kız. Sanırım iyi anlaşabiliriz onunla.


Arkadaş No.2: Derse geç kaldığım ilk gün kayıtta tanıştığım kızla arkadaş olan fırsatçı ve suratsız kız. Gıcık oluyorum ona.


Arkadaş No.3: Suratsız kızın yanında dolaşan diğer kız. Nötrüm ona karşı.


Dördümüz minik sınıfın en önüne dizilmişiz.  (Ben geç kaldığım için başka yer kalmamıştı. Sonra hepsini yanıma toplamıştım.)


İlk 2-3 günü böyle geçirdik.


Aynı haftanın içinde bir gün, yağmakta olan korkunç yağmurla boğuşarak okula gitmeye çalışıyorum. Oğlak burcuyum, şemsiyesiz çıkar mıyım hiç? Esen şiddetli rüzgardan korunmanın yolunuysa bulamamışım.


Mecidiyeköy'de hızlı adımlarla yürürken otobüs durağında tanıdık bir sima görüyorum. "Ufff bu bizim sınıftaki kız, hiç çekilmez şimdi, beni görmese bari" derken yakalanıyorum.


...


Şaka tabi :)


Yağmurdan önümü bile görmüyorum, duraktaki kızı nasıl göreyim? Yine de böyle anlatmak hoşuma gidiyor :)


Nasıl oldu hatırlamıyorum ama yolun kalan kısmını onunla tamamladık o gün. Sonra üniversite hayatımızın 5 yılını birlikte tamamladık. Derslerin çoğunda yanyana otururken bütün sıkıntımı onunla paylaştığım 5 sene... Ne zaman onu resim çizerken görsem sinir olduğunu bildiğim için "Edaaaa kimi çiziyorsun?" diye sorduğum 5 sene...


Kadıköy'de, Göztepe'de, kampüste, Altıgen'de, Marmara Cafe'de, Boğaziçi'nde, Taksim'de, Kahve Dünyası'nda, Simit Sarayı'nda, Green'de, Marmaris Büfe'de, Fransız Kültür Merkezi'nde, bibliothèque'te, 005'te, 007'de, 207'de, 208'de, şu an aklıma gelmeyen onlarca yerde geçmiş 5 sene...


Bütün günler güzel geçmemişse de kalan sağlar bizimmiş!


Hiç aklıma gelmezdi böyle olacağı ama özlüyorum çok.


Hazırlığı, 4 saat içinde en az 5 kez inip çıktığımız o merdivenleri, fakülteye geçiş heyecanını, fakültede heyecanlanacak hiçbir şey olmadığını keşfedişimizi, Mezune Hoca'yı, İfo'yu, Hüseyin'i, Hilmi'yi, hatta Şahali'yi :) Aaa Mehrizat'ı unutmamalıyım! Bir de Simone'yi :P (Füsun, Yaprak vs. demeye gerek yok, bunları bile özlüyorsam o güzel insanları özlerim tabi)


En çok da birlikte geçirdiğimiz zamanları özlüyorum. Bahar şenliklerini, sağa sola yaptığımız gezintileri, Marmara Cafe'de sabah kahvaltılarını, Buğra'nın kahvesini :)


Yine de mutluyum. "En azından çok sağlam insanlar kaldı yanımda" diyorum. Üniversite yıllarımın en büyük kazancı.


Halt etmiş "Üniversitede arkadaşlıklar sahte" diyenler!


Canım;


Herkesin çok sakin biri sanmasına rağmen en manyak anlarımda benden daha manyak olan, üniversite yıllarımı çekilir yapan canım arkadaşım...


İyi ki doğmuşsun!


İyi ki şemsiyemin altında 1 kişilik yer açmışım o gün sana.


İyi ki şu geçen 6-7 senelik zamanda başımızdan geçen onlarca şeye rağmen bir arada kalmayı başarmışız.


Doğum günün kutlu olsun!


Seni çok sevdiğimi söylemiş miydim?

1 yorum:

e.d dedi ki...

selliiinnnnnnn...sen bunu bana hep yapıyorsun. ağlatıyosun sonra güldürüyorsun. İyi ki varsın canım benimmmm : D Çok mutluyum seninle tanıştığım o dakikaya. Ne güzel şeyler gördük geçridik, daha bence bi o kadar daha görücezzzzzzzzzzz:D

seni seviyorum canım arkadaşım benim !